Choć dążenie do poprawy wyglądu towarzyszyło ludziom od tysięcy lat – już w starożytnym Egipcie stosowano naturalne mieszanki do pielęgnacji skóry i włosów – to medycyna estetyczna jako odrębna dziedzina medycyny narodziła się dopiero w drugiej połowie XX wieku.

Za początek współczesnej medycyny estetycznej uznaje się rok 1973, kiedy to we Francji powstało Francuskie Towarzystwo Medycyny Estetycznej (Société Française de Médecine Esthétique). To właśnie wtedy zaczęto postrzegać poprawę wyglądu nie tylko jako kwestię kosmetyczną, ale również jako element wpływający na jakość życia, samopoczucie i zdrowie psychiczne pacjenta.

Kilka lat później, bo w 1978 roku, medycyna estetyczna została wprowadzona jako oficjalny przedmiot akademicki na Uniwersytecie w Mediolanie – co oznaczało jej pełnoprawne uznanie w świecie nauk medycznych. Był to przełomowy moment, który umożliwił rozwój badań, programów kształcenia i standaryzacji zabiegów.

Polska była jednym z pierwszych krajów w Europie Środkowo-Wschodniej, który oficjalnie ujął medycynę estetyczną w strukturze organizacji lekarskich, co miało ogromny wpływ na jej dalszy rozwój i zaufanie pacjentów.